domingo, 16 de septiembre de 2007

Castillos en la arena

Estaba pensando que a veces construimos tan cerca de la arena nuestro castillo que la primera ola lo desmorona.

La confianza es fácil de perder aunque la hayas forjado durante años. Todos decimos que es prácticamente imposible construir "desde cero" la confianza de nuevo una vez perdida. Pero esto me parece un tópico absurdo aunque haya caído en él yo también. Hoy, hablando con un amigo lo pensaba... Quizás si un día no se hubiera roto esa confianza ahora no estaríamos donde estamos. Tenemos un castillo de cemento en lugar de arena, un castillo firme que vale mucho más que el que construimos la primera vez y hemos aprendido mucho juntos.

No voy a creerme máximas sacadas de frases que acabamos haciendo nuestras... prefiero seguir andando y comprobar que no hay cosas imposibles si no hombres incapaces. Y con esto sólo tratar de ser una persona capaz!!!! :)

7 comentarios:

¿Próxima parada? dijo...

Hola nina!

Bé... pues "ahí voy estrenándome con un primer comentario"...

Això que planteges sobre la confiança és molt interessant... la veritat és que jo sempre he fet dos grans blocs de persones respecte a aquest tema:

a) Persones que donen tota la seva confiança a priori sense conèixer massa bé a aquell a qui li donen

b) Persones que la donen poc a poc a mida que es relacionen amb algú i ho fan en forma creixent, és a dir, quan més conéixen a la persona, si s´escau i els genera "confiança", hi confïen més...

Jo personalment puc dir que he tingut les dues actituds... durant una etapa de la meva vida donava tota la confiança a priori i sense plantejar-m´ho gaire... en canvi ara, amb el temps i potser una mica més madura, faig just al revés: la confiança s´ha tornat per a mi un bé preciós que dono mica en mica...

Bé, no sé, aquesta és la meva reflexión en relació amb la confiança.

Enhorabona pel blog. Et desitjo moltes més entrades com aquestes.

Una abraçada!
Diana

Anónimo dijo...

Gràcies Diana. :)

I què penses de poder recuperar la confiança perduda? Crec que hi ha tendència a pensar que no és viable però jo ara crec que sí. A vegades només cal proposar-nos alguna cosa i lluitar per aconseguir-la.

Una abraçada

Anónimo dijo...

Hola cangrejín,

Siempre decimos que la confianza es algo que se gana o se pierde en función de los actos que uno realice para con los demás, pero nunca hablamos de si la confianza se puede regenerar o "reganar".

Yo, personalmente, era de los que pensaba que solo el tiempo ayudaba a poner tierra de por medio y a curar ciertas heridas que provocaron la perdida de confianza en alguien.Pero la verdad es que el tiempo no es suficiente, porque no siempre cicatriza bien, es como lavar el barro con barro.

Ha de haber una voluntad por las 2 partes de querer volver a tener esa confianza o mejor.Y yo creo que eso se consigue partiendo de la premisa que "todos nos equivocamos alguna vez" y por lo tanto, debe caber el perdón en nosotros.Si esa es una máxima en tu vida, es mucho más fácil empezar a construir de nuevo a partir de ahi, por pocos cimientos que quedaran de pie.

Yo también creo que una confianza se puede "reganar", con comprension, con voluntad y con amor.Nunca desde el reproche, el desquite o el recelo.

Espero que encuentres en este bloq lo que buscas: opiniones sinceras.

Un besito!

Anónimo dijo...

Gracias Víctor. Pues sí, justo quería compartir mis reflexiones para conocer otras opiniones.

Me gusta eso que dices, "todos nos equivocamos alguna vez". Es que es muy fácil pensar mál y echarlo todo por la borda pero ¿por qué elegir el camino fácil?

En fin, yo voy a pensar en la confianza que se recupera a partir de querer hacerlo y de asumir que todos nos equivocamos.

Un besazo.

:)

Can Blau dijo...

Sin duda hemos venido a esta vida a "aprehender"... La confianza es la entrega de una parte de nuestro corazón(amor), si es dañada, nuestro corazón se cierra por instinto, por el dolor que le causa...sólo si se pone en funcionamiento el perdón sincero (antídoto indispensable)nuestro corazón puede volver a reconstruir de nuevo esa confianza.
Si algo he aprendido en lo que llevo de vida es que lo que nos sucede no es "casualidad" y que en todo lo que nos acontece hay un aprendizaje oculto, o no..., de lo que tenemos que aprender a lo largo de nuestro camino...
Ya tá!

PD: El tema sin duda sirve para amenizar una tarde de otoño tomando un Roibos frente a una chimenea...

Towanda dijo...

Eva,
estoy contigo, el perdón es clave y también el comprender que todos podemos cometer errores.

Me he puesto en situación y me he visto compartiendo esa charla con un buen Rooibos... chimenea no tengo, la pones tú???

Un besazo.

Anónimo dijo...

Castillos en la arena fue una cuestión de perspectiva basada en una venda muy tupida que tenía pegada a los ojos!!!

Víctor no comment. No hay palabras que describan lo que pienso sobre ti!!!!

Arrieros...

Yo.